Aşk…
Aşk, gencinden yaşlısına herkesin
dilinden düşürmediği, satırlara nakşettiği, kalplere mühürlediği o nadide nahoş
duygu…
Aşk…
Sen neymişsin böyle akl’ı
dahi yerle bir eden… Sen neymişsin kalbe dolup taşarak kaleme dizeleri
döktüren… Sen neymişsin acıyı dahi hoş kılan… Sen neymişsin “Böyle dert
gelecekse gelsin” dedirten… Bazen bir tebessümde bazen ilk bakışta tohumunu
atan aşk…
Sen neymişsin…
Yine sen’li bir an… Arda
bırakmadığım, ondan unutmadığım. Her köşe başında heyecanla umudumu hatırlar,
her yol başında kederle umudumu yine barındırırım. Umut olsun yar(ın)lara diye…
Kalemimi de kağıdımı da alıp gitsen de; zihnim seni yazmaya yeminli bir kere.
Sen binlerce mil ötede kanat çırpmaya çalışan bir kelebek olsan, ben, ölme diye
zam’an’ı durdurmaya çalışan ‘an’ olacağım yanıbaşına. Bu aşktan sessiz kalınca
öylece düğümlenir kelimelerim, kapatır kepenklerini böylece cümlelerim ve göz
kapağım usulca kapanır, açtığımda tek bir damla sessiz bir çığlık yankılanır.
Sen, varlığıma bir kat daha varlık katacak kadar ferah olunca, ölümüne inat
yaşatabilirim yokluğunu… Varlığında yokluğunda bir ne de olsa muhim olan senin
varlığın veya yokluğun değil, benim varlığım ve yokluğum. Yokluğunla yaşarken renksiz şimdi hayallerim.
Alıştığım yokluğuna aslında, o senin olmayıp benim seni yaşattığım an(ı)larımın
olduğu yokluğa. Göz göze olduğumuz ama bir uzağı olduğumuz bu aşkın hüznünü
yaşamamak için uzattım durdum bu aşkı. Yazdım, çizdim, böldüm, topladım yine
seni çıkardım her defasında ama anladım ki mesafelerin uşağı olmuşum. Ne vakit
yakına düştüm desem, ayrılık baki olmuş bende ölüp durmuşum. Büyük İZ’ler
kalıyor şimdi ardıma bıraktığım an’larda. Cümlelerim ardı ardına gelirdi sana
dair bak şimdi kelimelerim tükendi sonra da umudum… Sır bende gizliydi aslında
ben ol’masam sen bir hiç’tin masalda. Ben yazıp, çizip, hesap kitap yapıp seni
gitsende var da ederdim yok da. Bu an’a kadar varlığının olduğu yeri bulmak
için çok uğraştım ama ‘olmadığın yer yok’ yokluğunla. Bu yüzden aklım yiter mi
bilmem ama keşkelerdeyim varlığı yokluğuyla güzel…
Kız Kulesi’nden Galata’ya Mektuplar resmi olmuş bir aşk masalının.
Kız Kulesi’ymiş kadın. Galata’ymış adam. Yalnızlık masala hükmetse de yalnızlık
değil teklikmiş bu. Yokluk aşk olmuş, aşk bu masala hakim olmuş… Eda Tezcan’ın
ayrıntılı anlatımı, titiz tasvirleri, maşuktan ayrı düşmenin sendelettirdiği
yaşamı ele alışı kitap sonuna kadar cümleleri vazgeçilmeniz haline getiriyor.
Eda Hanım ilk göz ağrısıyla okurları, her sayfasına, her satırına, her
kelimesine hapsetmeyi başarıyor. Bunun yanında kitabın başkahramanına yazılan
not gözden kaçmıyor. Arda bırakılmaya kıyılamayan İZ’leri haydi bu eserde
okumaya…
Keyifli Aşk’lar…
